บึงน้ำทอง

…

สองอาทิตย์ก่อนโน้น ผมมีโอกาสเข้าไปเดินเล่นในสวนรถไฟ
เกือบหกโมงเย็นหลังฝนเพิ่งหยุดตกไม่นานนัก
หลายๆ พื้นที่ในนั้น ยังมีน้ำขังอยู่ และผืนหญ้าก็ยังชุ่มน้ำพอให้เดินเฉาะแฉะได้
ผมย่ำเดินไปตามทางเรื่อยๆ สลับกับมองตามจักรยานที่เด็กๆขี่แซงผมไปเป็นระยะๆ

อากาศหลังฝนตกโดยเฉพาะในสวนสาธารณะแห่งนี้ มันเย็นสบายจริงๆ
เดินได้ไม่รู้จักเหนื่อยเลยทีเดียว

ผมเดินไปแวะชมวิวชมสวนไปจนกระทั่งมาถึงด้านหลังของสวน
ดูเหมือนบริเวณนั้นจะห่างเหินจากเครื่องตัดหญ้ามาพอสมควร
หญ้าแข่งกันสูงจนถึงหัวเข่า…
บางที่เป็นแอ่งน้ำขัง แทรกแซมไปกับทุ่งหญ้า

จังหวะที่ผมเดินไปถึง สายตาทำมุมพอดีกับแสงสีทอง
ซึ่งน่าจะเป็นแสงสุดท้ายของวันนั้นแล้ว
สีทองฉาบไปบนผิวน้ำสวยงามน่าดูจริงๆ

ผมหยุดมองดูอยู่หนึ่งเพลิน…
แล้วก็จินตนาการไปถึงทุ่งหญ้าในป่าใหญ่ที่เคยๆไปพบเห็นมา
มันติดตาประทับใจ นึกถึงยังไงภาพนั้นก็ยังแจ่มชัด
วันจันทร์ถัดมา เลยมานั่งวาด…
วาดจากจินตนาการนี่แหล่ะครับ…
วาดขณะพักเที่ยง ที่ทำงานเสียเดียว…

เฮอะๆ ไม่มีใครรู้ว่าผมไปเที่ยวป่าในวันทำงานผ่านคอมฯบนโต๊ะนี่เอง…

…

ปล. ผมวาดด้วยสีจากในเวบนี้แหล่ะครับ http://sketch.odopod.com/

อย่าไว้ใจตา

…

ดูเหมือนจะไม่ไกล

ดูเหมือนจะไปถึง

ราบเรียบประหนึ่งปูพรม

คงไม่หกล้มตีลังกา

…

อย่าไว้ใจสายตา

เบื้องหลังความงามมักไม่น่าไว้ใจ

อาจมีหุบเหว มีสายน้ำเชี่ยวไหล

อย่าปล่อยใจ…จะหลงทาง

…

ภาพ – christophe martinez

หวานสีน้ำ (3) – ยอมรับ แต่ไม่ยอมเข้าใจ

…แหม คนเรามันก็ต้องมีโรมานซ์กันบ้าง

“ประตูใจเปิดกว้าง ทางรักยาวไกล”

อ่านแล้วห้ามอ๊วกนะครับ ฮ่าๆๆ 😀

ต้นไม้…ไม่เคยย้ายที่

ต้นไม้…ไม่เคยย้ายที่

….

มีแต่จะแตกกิ่งก้านใบ แผ่ขยายออกไปด้วยความรัก

เขื่อมโยงความผูกพันผ่านรากที่หยั่งลึกลงสู่ดิน

ยิ่งนานวัน ยิ่งจะเติบกล้า

ยิ่งผ่านเวลา ดูเหมือนยิ่งจะลึกล้ำ

….

เพราะศรัทธาที่มีต่อผืนดินอย่างเหลือล้น…

แม้ตะวันร้อนระอุ พายุโหมกระหน่ำ

ย่อมยากจะเกิดการเปลี่ยนแปลง…

……

แต่โลกนี้ช่างซับซ้อน

เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวฝน เดี๋ยวหนาว เข้าใจยาก

ไม้ที่สูงใหญ่กลายเป็นสิ่งเกะกะตา

สายฟ้าจึงฟาดผ่าลงมา…ไม่ปรานี

….

ต้นไม้ไม่เคยย้ายที่

มีแต่ต้องใช้กำลังเข้าโค่นถอน…

เว้นเสียแต่ไม้ที่ตายจึงยอมล้มนอน

โลกนี้ช่างซับซ้อน…เกินเข้าใจ

….

….